Wolphaartsdijk ontleent zijn naam waarschijnlijk aan ene Wolfaert.
Tot 1809 is Wolphaartsdijk een eiland, door de Schenge gescheiden van Zuid Beveland.
Oorspronkelijk waren er drie centra op het eiland Westkerke, Oud Sabbinge en Oostkerke. Westkerke verdwijnt in 1377 definitief onder water.
De naam Wolphaartsdijk gaat, na de inpoldering over op het dorp Oostkerke.
Wolphaartsdijk, een dorp in de gemeente Goes in de Nederlandse provincie Zeeland, heeft een rijke geschiedenis die teruggaat tot de middeleeuwen. Oorspronkelijk gelegen op een eiland, was het gebied omgeven door waterstromen zoals de Zuidvliet en de Zandkreek, en overleefde het grote overstromingen in 1287.
Het dorp heeft belangrijke historische gebeurtenissen doorstaan, waaronder de Sint-Clemensvloed in 1334 en de Allerheiligenvloed in 1570, die het landschap drastisch veranderden. Door de eeuwen heen heeft Wolphaartsdijk zich ontwikkeld, met de bouw van de Nicolauskerk na 1860 als een opmerkelijk voorbeeld van de lokale architectuur en gemeenschapsgeest.
De Allerheiligenvloed van 1570 was een van de meest verwoestende overstromingen in de Nederlandse geschiedenis, met een geschatte 20.000 doden en wijdverspreide vernietiging. Deze ramp vond plaats op een cruciaal moment tijdens de Tachtigjarige Oorlog, waardoor de belastinghervormingen van Alva mislukten en de onvrede onder de bevolking toenam. Het markeerde ook het ontstaan van het Verdronken Land van Saeftinghe en het verdwijnen van het eiland Bosch.
